Net terug van een maandje rondreizen in de Koekie, onze 43 jarig Mercedesbus waarmee Slow travelling een understatement is. Reizen met de Koekie is traagheid ten top. En met haar zijn we net een maand lang gaan surfen in Bretagne.
Zo zalig om een hele maand lang digitaal uit te checken, me te laven aan liefde, loving family life en m’n oude liefdes van surf en nomad living. Dusss nu ben ik helemaal opgeladen en ready to spread the Slowful Love tijdens de tweede helft van 2023. En in deze geest schrijf ik deze blog rond vrijheid, als uitnodiging tot reflectie over vrijheid met een koppeling je business. Mijn insteek is een syndroom dat vroeg of laat ieders zijn weg eens kruist, en dat mega verleidelijk is om in terecht te komen wanneer je rondreist met een busje.
’t Gras is groener aan de andere kant syndroom.
Waar dat syndroom precies voor staat? Wel, dat is verleiding om te zeggen: “Oké, we hebben het hier wel gezien op deze plek en het is weer tijd voor iets anders, iets nieuws” én dit gevoel te volgen, waardoor je telkens opnieuw doorreist naar een andere plek.
Nu, het heerlijke aan een bus is net de vrijheid om je vrij te bewegen, te gaan en staan waar je wilt. Ideaal ook als je wil gaan surfen, want surfen bindt je aan weersomstandigheden, de kwaliteit van de swell, ligging van de baai, wind, de vorm van het strand of de rotsen waar de golven op breken, enzovoort. (Er zijn uiteraard plekken in de wereld waar er dag in dag uit surf is, maar in Bretagne zijn de condities niet consistent.) Dit wisten we, en we hadden ons erop voorbereid. We hadden op voorhand goed doorvoeld en gecommuniceerd wat we precies van onze reis verlangden, en hadden doorgesproken dat we geen behoefte voelden om golven te chasen en ons überhaupt gejaagd te voelen.
Maar natuurlijk, eens ermee op pad, is de flexibiliteit van een bus megazalig. Dus streken we neer op enkele zalige surfplekjes en toen de surf weer helemaal plat viel trokken we door naar een plek waar er wél surf was. En net daar ligt de valkuil op de loer. Het constante bewegen zorgt voor onrust, voor niet tot diepe ontspanning komen wanneer je het gevoel van het groenere-gras blijft najagen, en zeker wanneer je je voortbeweegt vanuit het gevoel dat het “nu” niet goed genoeg is.
Een bewuste keuze om regelmatig te bewegen kan geleidelijk aan en geheel onbewust verglijden tot het verborgen gevoel van onrust verpakt in verlangen naar vrijheid. Bij mij gebeurde het tegen het einde van de reis, toen we hadden gekozen om enkele dagen op een camping vlak te verblijven aan de zee om de zoon van mijn vriend -die ons een weekje ging vervoegen, te leren surfen. Hij sliep in een tentje en het leek ons fijn om daarvoor op één vaste plek te verblijven.
De camping die we hadden uitgekozen had enkele topkwaliteiten: de surf was twee minuten wandelen van onze plek, de sfeer was gemoedelijk en alles was proper en top georganiseerd. Maar het was ook een camping met kleine afgebakende percelen en hoge hagen, waardoor je precies in een koekendoos woont. En man, ik had het er lastig mee.
Op dag drie had ik het helemaal gehad. Het regende het pijpenstelen, ik lag al heel de voormiddag in de bus en voelde me opgesloten. “Ik heb het hier gezien, ik wil hier weg, ik wil naar ergens anders, daar ga ik het beter zijn, daar ga ik mij beter voelen.” De hele ochtend lang zat ik tegen deze gedachten te wringen en werd er doodmoe van. Ik had nergens zin in en heb heel de voormiddag onaandachtig gespeeld met m’n zoontje.
Die namiddag trokken de regenwolken weg en tijdens een korte wandeling werd ik overvallen door de immense schoonheid van de rotsige kustlijn. Damn, het daagde me plots: ik was in mijn hoofd de onrust aan het najagen door toe te geven aan het verlangen om te bougeren. Ik kon de schoonheid van het nu niet omarmen. Ik focuste op het negatieve, op wat er niet goed voelde in plaats van op wat er allemaal wél was.
Het enige dat me toen te doen stond, was zakken in het moment en de schoonheid van de plek omarmen. En dat deed ik. En man, dat deed deugd.
Want schoonheid is overal. En schoonheid is een kwestie van focus op wat goed/mooi/waardevol is. Soms heb je wat tijd nodig om in die rust te kunnen zakken. Meer eens je daar bent, eens je je zenuwstelsel diep kan ontspannen en helemaal omarmen wat er nu is, ongeacht de omstandigheden… Dat is voor mij ultieme vrijheid. Rondreizen met een bus en de imperfectie omarmen, de schoonheid van élke plek herkennen, verwachtingen die je had achterwege durven laten en vrede nemen met hoe het is, dat is vrijheid.
En niet het constant in beweging zijn. Want wat in de vorm vrijheid lijkt, kan net benauwend zijn. De ogenschijnlijke vrijheid van onderweg zijn wordt een verraderlijke gevangenis wanneer je altijd iets anders zoekt, beter, méér. Wanneer je nooit echt ergens aankomt of de perfectie verlangt. Nee, vrijheid vinden is vrede nemen met wat er is, ook al had je het jezelf anders voorgesteld of voelt je je toch niet helemaal thuis.
En hoe zeer ik mij hiervan bewust ben… het groenere-gras-syndroom overkomt me regelmatig. In mijn reizen heeft het me er al vaker van weerhouden om in een diepere ontspanningslaag terecht te komen. En in mijn bedrijf heeft het me tot voor kort stevig tegengehouden om consistentie te creëren in mijn aanbod en communicatie, me aan een plan te houden, een richting die rust geeft.
Tot voor kort zat “consistentie in je bedrijf” voluit in mijn allergie en worstelde ik met de balans vrijheid - weloverwogen keuzes. En wanneer iets in je allergie-zone zit, dan weet je dat de incentive van waaruit je beweegt niet loepzuiver is. Als jij ook een avontuurlijke geest bent of een multi-passionate, dan zal je dat verlangen naar verandering vast wel herkennen. Die nieuwe dingen op je pad, en de inspiratie volgen om nieuwe wegen in te slaan. Kiezen voor consistentie daagt je uit om te vertrouwen in het nu, en in de waarde van je huidige aanbod. Om focus te houden, je waarde uit te puren en je aanbod scherp te stellen.
Want kiezen voor consistentie is niet hetzelfde is als je vuur doven. Nee! Je vuur, goesting, spelen… het is de brandstof van je bedrijf. Overmatige routine blust je je geest uit en werpt je in ongeïnspireerde automatismes. Je bedrijf vanuit rust en duurzaamheid leiden is balans zoeken in consistentie én experimenteren. (Ik neem hier trouwens bewust “zoeken” in de mond en niet vinden, want een ideale balans is een utopie.) Durven kiezen voor kaders, voor consistentie en eenvoud, voor rust en ruimte, bewust wegblijven uit de ratrace, constant knallen en gààn maar tijd vrijmaken om jezelf te voeden, ondersteunt je in die opbouw van dat duurzame bedrijf dat jou vervulling geeft.
Hoe je dus consistentie creëert zonder je vrijheid te verliezen? Kaders scheppen voor jezelf. Commitments maken, het kan zo simpel zijn als bijvoorbeeld wekelijks een podcast opnemen, blog schrijven, een nieuwsbrief, ookal heb je bij voorbaat geen idee wat je erin gaat verwerken. Creeër een kader voor jezelf waarbinnen jij kan spelen, waarbinnen jij kan thriven in een voorspelbaar kader waarmee je je niet vastlegt aan de ketting van moeten, maar oneindig kan experimenteren.
Want we denken nog al te vaak dat kaders ons beperken. Dat kaders per definitie onvrijheid geven, en dat vrijheid zich verschuilt in onbegrensde oneindigheid. Ik ken die angst maar al te goed. Het is voor mij al een proces geweest om vrijheid te creëren binnen kaders. Lang voelde ik angst om mijn creativiteit er niet in kwijt te kunnen. Maar het omgekeerde is waar. Net binnen kaders kan je creativiteit floreren. Want de vorm is er, je hoeft er geen brainspace aan te wijden waardoor je ruimte creëert om te experimenteren met de inhoud. En net die rust schept vrijheid. Dus ook in het ondernemerschap loont het om consistentie op te bouwen, waarbij je niet constant van het ene naar het andere schiet of je voortbeweegt vanuit het gevoel dat het anders en beter moet, maar durft omarmen wat er nu is en daar het allerbeste van maken. Daar schuilt kracht en liefde en moed in. Dus durf je te kiezen voor consistentie in je ondernemerschap en geef je jezelf de kans om een duurzaam bedrijf uit te bouwen? Durf je in te zoomen op wat de essentie is van wat je doet, welke stap je het resultaat oplevert waar je naar verlangt en je tevreden te stellen met wat is en de schoonheid daarin uit te puren?
Is het nu erg dat je je af en toe laat vangen aan het groenere-gras-syndroom? Nee, helemaal niet. De uitnodiging ligt ‘m niet in je er nooit meer door laten vangen. Maar wel om het mechanisme te herkennen, aan de noodrem te trekken en tegen jezelf te zeggen: “Nu duw ik de gaspedaal even niet meer in, maar ga ik stilstaan en kijken wat er wél is.”
En zo is rondreizen in een bus de perfecte metafoor voor het ondernemerschap en life tout court. Durf het gras aan deze kant omarmen. Durf het hier en nu omarmen. Stop met te denken dat anders per definitie beter is. En wat als je voelt dat je wél klaar bent voor verandering? Wanneer je voelt dat je je vanuit positiviteit, vanuit rust voortbeweegt, is dat exact de weg die je te bewandelen hebt. Maar als je voortbeweegt vanuit het gevoel dat het anders moet, beter, meer… dan ga je nooit vinden waar je naar op zoek bent: vanuit ontspanning, een gekalmeerd zenuwstelsel en diepgaande rust reizen, ondernemen en leven.
Komentar